Van de week hadden we een moeilijk moment met onze oudste dochter. Haar onrustige gedrag voelde voor mij als moeder aan als een brei. Ik kon er geen vinger meer op leggen. Ik kreeg er geen vat op, laat staan dat ik wist wat ik moest doen om haar bij te sturen. Het waren allemaal van die kleine dingen, die onrust veroorzaakten, ook bij de andere kinderen.
In een poging om de dag toch nog positief af te sluiten, stelde ik voor om na het eten nog een potje Uno te doen, iets wat over het algemeen zeer gewaardeerd wordt door de kinderen. Maar ook daar reageerde de oudste dochter negatief op, door per se een ander spelletje te willen, met als gevolg dat haar zusje ook negatief begon te reageren.
Toen we vervolgens wilden gaan zingen na het eten, gingen de meisjes gelijk eerbiedig zitten. Maar toen ze even moesten wachten op hun jongere broertje, begon de oudste weer onrustig met haar armen en benen heen en weer te zwaaien (in plaats van eerbiedig en rustig te wachten) wat de hele boel weer aanzwengelde en onrust in de groep veroorzaakte.
Mijn man zette haar in de hoek voor enige bedenktijd. Nadat we klaar waren met zingen, ging hij in gesprek met onze oudste dochter. Hij nam met haar de achtereenvolgende momenten door, waarop het misgegaan was en zei haar vervolgens dat ze hier straf voor zou krijgen. Verdrietig bekende onze dochter schuld en vroeg mijn man om vergeving, wat mijn man ook van harte gaf. “Ik wil je vergeven.” antwoordde hij. “Dat betekent, dat je weer een nieuwe kans krijgt.” “Maar,” vevolgde hij op vriendelijke, maar besliste toon, “papa geeft je alsnog wel straf, omdat je dat nodig hebt om een andere houding te leren. De straf is dat je nu het eerste potje Uno niet mee mag doen. Ik wil dat je er wel gewoon bij komt zitten, maar je kunt pas vanaf het tweede potje weer mee doen.”
Dit kwam binnen. Zoals verwacht had ze toch meer zin in een potje Uno dan dat ze eerder had laten blijken. Snikkend zat ze bij ons aan tafel. Ik sloeg een arm om haar heen. Dit stond ze gelukkig toe, ik voelde al de zachtheid van haar hart. Wat had ik een medelijden. En tegelijk, wat was ik dankbaar dat ik haar, evenals mijn man, liefde kon geven, te midden van deze hartepijn. De straf was streng, maar juist daardoor de omgang zacht.
Toen het eerste potje, God zij dank, snel was afgelopen, kon ik haar tranen drogen en haar met alle liefde een stapeltje kaarten geven. Wat zag ik een dankbaarheid op haar gezicht. Haar hele houding was veranderd. En wat hebben we met z'n allen genoten van een tweede potje!
‘s Avonds bespraken mijn man en ik deze situatie. We kwamen tot de conclusie dat het geven van straf zo noodzakelijk was om ons kind juist weer naar ons toe te trekken. In plaats van te blijven mopperen op haar, moesten we haar stop zetten om de negatieve spiraal te doorbreken. Ik hield mezelf vóór die tijd nog allerlei excusen voor om geen straf te geven: ze krijgt ook zoveel onrustige invloeden van school mee, ze is zo snel afgeleid, ze kan moeilijk stil zitten of met lege momenten omgaan, het is zo een brei aan kleine dingen dat ik niet weet waar ik straf voor moet geven, enz, enz. Maar ik had de gezegende uitwerking van de straf gezien, en ik was maar wát opgelucht toen mijn man ingreep. Onze dochter was innerlijk weer terug, ze had haar hart weer voor ons geopend, er was weer verbinding.
Ik realiseerde me dat dit de tucht is die God bedoeld heeft voor de opvoeding. De tucht die de harten weer aan elkaar verbindt. We spraken er samen over dat we nooit straf willen geven als vergelding, want dat verbreekt juist de relatie. Het is een soort betaling van schuld, het duwt het kind van je af; je zet het je kind betaald.
En ineens was daar zo’n ‘aha-moment’: in de Bijbel is wel degelijk sprake van zo’n soort vergeldingsstraf van God. Ik had er juist met de kinderbijbelstudie deze week over gesproken. De zondvloed is door God gestuurd als vergelding van de boosheid van de mens. De straf was definitief. Het verbrak de relatie tussen de mensen die zich niet bekeerden en God. En toen dachten we nog aan een veel grotere vergeldingsstraf van God: Jezus heeft zo’n soort straf gedragen, straf als schuld die de relatie verbrak: “Mijn God, Mijn God, waarom hebt U mij verlaten?”
Wat een openbaring… zo een soort straf hoeven wij nooit meer te dragen en hoeven we nooit iemand te geven. Alle straf, alle tucht, die God ons geeft, is bedoeld om ons hart weer aan Hem te verbinden. Een straf die ons heiligt. Een straf die ons onrustige, afdwalende hart weer tot rust brengt bij Hem. En dat is de straf die onze kinderen ook nodig hebben. Een straf die verbindt, een straf die ook onze ouderharten raakt. Een strenge straf, die ondertussen ruimte biedt om liefde te geven aan het geraakte hart van ons kind. Wat een heerlijke openbaring, en wat een vrede brengende atmosfeer in ons huis.
Reactie plaatsen
Reacties