Mannelijk en vrouwelijk schiep Hij hen. Bij het ontvangen van dit vijfde, nieuwe leven, bleek maar weer eens hoe verschillend mijn man en ik zijn. En dan heb ik het niet over karakters. Hij: beschermend, vooruitziend, op de lange termijn, moet er bewust voor kiezen om in het ‘hier en nu’ aanwezig te zijn, verwerkt, aanvaardt en schakelt om in de stilte. Hij voelde zich dus vooral bezorgd bij het ontdekken van dit nieuwe leven.Zij: is vooral bezig in het hier en nu, moet er bewust voor kiezen om over ‘het later’ na te denken, heeft woorden nodig om te geloven en verwerken. Zij voelde zich in eerste instantie vooral dankbaar voor het nieuwe leven, maar gemengd en gebroken vanwege de zorgen in ’s mans hart.Als ik dit zo schrijvend overdenk.. vormen we toch wel een uitstekend team. Beide kanten zijn nodig om het leven goed vorm te geven. Hoewel de praktijk soms gebrokenheid toont, omhelzen we inmiddels deze verschillen. Ze horen bij ons. Ze zijn ons. En ergens beeldt het ook uit dat God ons wezenlijk zo gemaakt heeft. Niet dat we allemaal eenheidsworsten zijn, elk koppel heeft een eigen kleur en harmonie. Maar man en vrouw verschillend, twee kanten van één plan, één medaille. Twee functies, één team. Twee personen voor één beeld van God. Dit komt níet tot uiting als we elkaars gelijke: (lees: hetzelfde) willen zijn, dat de man van een vrouw verlangt hetzelfde te doen en te denken als hij, en andersom, dat men daarnaar streeft, beïnvloedt door de tijdgeest. Als mens zijn we in Gods ogen evenveel waard. Buiten kijf natuurlijk. Maar willen we tot échte vervulling komen zullen we onze verschillen mogen erkennen, onder ogen durven zien. Juist dat opent de ogen! Zo kan de man zien hoe hij de vrouw kan helpen meer vrouw te zijn, en de vrouw ziet hoe zij haar man kan helpen meer man te zijn.. Dat is toch geweldig? Dát was Zijn bedoeling!Worden we niet heel lichtjes (toch door onze tijdgeest) beïnvloed als we enige schroom voelen om dit hardop te zeggen? Terug naar onze situatie. We verwachten een vijfde kindje. Als ik dat op me in laat werken, moet ik toch even m’n roze bril afdoen. Het gaat steeds moeilijker worden. Ik besef meer en meer dat we het vuur van Zijn Geest nodig hebben om te blijven staan voor Bijbelse waarheden. Deze doorgeven aan onze kinderen, hen omringen met gebed, want de aanvallen hierop zullen steeds scherper en harder zijn. In de ogen van de wereld worden ‘wij’ steeds gekker. Ik reken er alvast op. En dat zorgt voor een traan, maar ik blíjf dankbaar voor een levengevende God.

Krijg je wel eens feedback van je kinderen?