Was dat korte rokje toch nog ergens goed voor

Onderweg voelde ik dat het míjn meisje niet koud liet. ‘Dat was niet oké, he mam’. ‘Nee, meisje, inderdaad. Dit voelt niet goed. Verkeerde kleding kan verkeerde gedachtes oproepen bij anderen, vooral bij mannen’. ‘Echt?’ ‘Ja, zo werkt het. Helaas’.

‘Mam, wie heeft korte rokjes eigenlijk bedacht? Wanneer is dat begonnen?’ en na een denkpauze:  ‘In de middeleeuwen droegen vrouwen juist van die lange gewaden, en later ook nog..’

Terwijl ik glimlach schieten m’n gedachten in stroomversnelling. Wat zeg ik wél? En waar is ze nog níet klaar voor? We willen haar geest en lichaam sereen en onbezoedeld houden, zo lang als mogelijk is. Maar ze groeit.

In de wachtkamer van onze verloskundige destijds in Nederland stond een spreuk op de wand: ‘in ieder kind, begint de wereld opnieuw’. Ook in deze context. Bij het opgroeien is de werkelijkheid van de wereld soms ontluisterend.

‘Ik denk dat dat begonnen is na de Tweede Wereldoorlog. Eigenlijk nog best kortgeleden hé. Er is toen een groep vrouwen gaan strijden voor gelijke rechten als mannen.’ ‘Echt op straat met wapens?’  ‘Nee, ander soort vechten. Vrouwen die niet langer accepteerden dat mannen anders zijn en anders behandeld worden, politieke gevechten vanuit verenigingen.’

Ik dacht aan Romeinen 1. Als we onze eigen weg kiezen, zonder God, geeft Hij ons over aan de zondige verlangens van ons hart, inclusief de seksuele zonden. Ik sloeg deze zijweg even in. Al die regenbogen ook tegenwoordig..

 ‘Je weet wat mama pas vertelde over Romeinen 1, hé. Als we onze eigen weg kiezen, gaat het fout. Dan laat God ons los. Zonder God zijn er geen grenzen, dan doe je vooral wat je fijn vindt en wat goed voelt. Ook trouw blijven aan elkaar is dan minder belangrijk. Er komen verkeerde gedachten en verlangens, en dat vind je dan oké. Dan denken mannen bijv. dat ze alleen van mannen kunnen houden, en sommige vrouwen alleen van vrouwen.’ ‘Maar ze kunnen samen geen kinderen krijgen hé, dat zegt toch al genoeg?’

We waren bij de volgende winkel.

’s Avonds overdacht ik ons gesprekje. Het onderwerp kleding krijgt van mijzelf nauwelijks bewuste aandacht meer. Maar in ieder kind begint de wereld opnieuw. Nu mijn dochter ouder wordt, en ze mij als belangrijkste voorbeeld heeft: heb ik geen keuze. Het is aan mij om mijn ervaringen te filteren, en een frisse visie te ontwerpen om mijn dochter te vormen. Diezelfde avond schreef ik een briefje naar haar. Ik schreef haar dat

• kleding bedoeld is om ons te bedekken, maar dat de kleding die wij dragen vooral onze ziel laat zien
• je vrouwelijke, vrolijke en tegelijk praktische kleding heel goed als een sieraad kunt dragen
• ik het een eer vind om me te kleden zoals papa mooi vind en dat mijn uiterlijk de wereld (ook) moet vertellen dat ik niet lijd onder mijn roeping als mama

En aan het einde sprak ik mijn hoop uit..

.. ‘Ik hoop lieve meid, dat je nooit te veel geld aan kleding uitgeeft, of je te veel bekommert om je kleding. Ik hoop dat je zuinig zal zijn op je vrouwelijkheid en deze bewaart en onthult voor maar één man. Ik hoop dat je niet van alles uit hoeft te proberen in de komende kwetsbare tienerjaren, maar ook dán heel dicht bij het veilige Woord blijft. Ik hoop dat je er vreugde in vindt de wereld níet te volgen, maar deze ook niet te oordelen. (Nee, mama voelde er vandaag niets voor om ook maar één opmerking te maken richting dit meisje op de parkeerplaats. Hoe kunnen we onderdanen van het ene koninkrijk de regels opleggen van een ander Koninkrijk?) En ik hoop dat je veel eerder dan ik beseft, dat een vrouw die innerlijk bekleed is met de vruchten van de Geest, kostbaarder is dan robijnen.’

Daar was dat rokje dus ook goed voor: Dit briefje ligt klaar voor geval van nood. Dan heb ik meer paraat dan de woorden ‘ongepast’ en ‘niet netjes’. Maar voorlopig ligt het ver weg, want níets wijst erop dat kleding voor haar ooit ‘een issue’ zal zijn.

Geschreven door Deborah Panjaer