In oktober 2019 hebben wij ons derde kindje gekregen. Wij zijn woonachtig in Duitsland en hier is het normaal om in het ziekenhuis te bevallen. Bij gebrek aan kennis ging ik hier bij de geboorte van ons eerste kindje in mee. Onwetend en ruim over de uitgerekende datum ging ik bij het eerste wee'tje al naar het ziekenhuis. Omdat het niet opschoot kwamen er veel  interventies zoals een infuus met weeënopwekkers. Mijn lichaam raakte hierdoor in de war terwijl de ontsluiting nog in de beginfase was. Helaas eindigde dit in een keizersnede. Ik was erg teleurgesteld dat ik mijn zoontje niet zelf kon baren, onzeker door gehaaste verloskundigen, hulpeloos omdat ik de eerste dagen geen hulp kreeg met het aanleggen van de baby en ook door de eenzaamheid werd dit voor mij een traumatische ervaring.

Ons tweede kindje in 2018

Toen ik een aantal jaar later in verwachting was van ons tweede kindje bereidde ik me beter voor (las bevallingsverhalen, stelde me de bevalling voor, maakte-een-plan-voor-zover-dat-kan, nam teunisbloemolie etc). 

Opnieuw ging ik braaf naar het ziekenhuis, nu wel met regelmatig heftige weeën en een paar uur later was ons kindje geboren. Helaas, toch veel interventie en dit irriteerde me, want toen ik persweeën kreeg was ik niet mondig meer. Ik kon me maar op één ding concentreren, diep in- en uitademen. Hoewel ik duidelijk maakte dat ik geen andere barenshouding aan wilde nemen, werd ik aan de arm genomen en gaf ik toe. Maar desondanks toch een vaginale geboorte. Een klein meisje! Nieuw leven! Wat een zegen is zij voor ons gezinnetje! 

Ons derde kindje in 2019

Maar toen ik zwanger was van ons 3e kindje wist ik direct wat ik echt niet wilde. Interventies, onnodig medisch ingrijpen door deskundigen die vastzitten in een systeem met de overtuiging dat 'zij de kunde van het verlossen hebben', terwijl zij niet de kracht van een barende vrouw zien.

Ik las me in in de wereld van thuisbevallen, waterbevalling en zelfs zonder medische hulp. Ik kreeg een heel diep verlangen om in een vertrouwde omgeving  bevallen. Toen ik merkte hoeveel mensen dit naïef vonden, besloot ik het niet meer te delen. Mijn man vond mijn verlangen hierin te groot terwijl ik geloofde dat dit verlangen van God gegeven was. Na een moeilijke tijd voor ons beiden vroeg ik mijn man zich in te lezen en dan een beslissing te maken die ik dan zou volgen. Dit was best spannend voor mij, maar ik wist dat er geen zegen kon komen als ik me zou verzetten tegen mijn man hierin. Dus ik bad en Ralph las zich in.
Hij begon mijn visie te delen en van toen af aan begonnen we samen veel te lezen, keken ”bevallingsfilmpjes” en lazen nog meer.
De boeken die ik las hielpen me om het systeem te begrijpen, en waarom dit systeem mij en veel andere vrouwen tot nu toe had teleurgesteld. Het hielp me ook assertief te zijn. Maar tegelijkertijd misten deze boeken veel. Ik vond het treurig dat er zoveel informatie gedeeld werd waarbij de kracht van dit alles toegeschreven werd aan de vrouw zelf, of aan moeder aarde. Hoe kan het dat de levende God zo weinig eer krijgt? Ik zocht maar vond geen verhalen van gelovige vrouwen die de hulp van God ervoeren tijdens de bevalling. Toch verzekerde Hij mij persoonlijk sterk van Zijn hulp en daar stelde ik mijn vertrouwen op.

De bevalling

Om voor mijn omgeving niet naïef te zijn én om de geboorte officieel aan te kunnen geven (geboortebewijs), bezocht ik vanaf week 26 af en toe een verloskundige die ook thuisbevallingen begeleidde.
Met 41+5 dagen begon de bevalling om 6 uur ’s morgens. De verloskundige kwam langs en ging weer weg, want er was totaal geen ontsluiting. De weeën waren wel erg heftig en mijn man zette het (gehuurde) bevalbad op. Ik stak tussen de weeën door kaarsjes aan in de verduisterde woonkamer en zette muziek aan die ik van te voren had uitgezocht. De kinderen (4 en 1,5) hadden de grootste pret bij het vullen van het bad. Nadat ik de weeën tot dan toe goed in hurkstand opgevangen had, ging ik het bad in om de weeën zo op te vangen. Het warme water deed me erg goed, voelde troostend. Na een uurtje in bad vroeg ik m’n man de verloskundige te bellen, het werd nu wel zwaar. Zodra dat gesprek ten einde was, voelde ik persweeën. Ik kon niet meer dezelfde houding aannemen, het voelde ondraaglijk. Eén moment wist ik me totaal geen raad. En vanuit het diepst van mijn ziel schreeuwde ik uit naar Hem die wel raad wist: ”Jezus, help me!”
De volgende wee kwam aanrollen en ik nam uit het niets een andere houding aan, die wel vol te houden was (op m’n handen en lichaam drijvend in t water). Een enorm krachtige wee die tegelijkertijd vrijmakend aanvoelde. Er leek wat mee te komen.
”Wat zie je!?!” fluisterde ik uitgeput naar mijn man. Even was het stil (en ik wachtte erg ongeduldig op antwoord want de volgende wee kwam eraan en dan kon ik niet meer spreken).
Toen klonk het: ”Ik heb de baby onder de okseltjes vast.” Nog een wee en onze baby was er.
We riepen de kinderen uit de kamer ernaast erbij, mijn man was in tranen, en ik in ongeloof: hoe kan dat zo snel…

De kinderen  waren in enorme verwondering. We bewonderden de baby en ontdekten dat we een meisje hadden!
Een half uur later was de verloskundige er eindelijk!

We noemden haar Hanne Victoria. Hanne omdat God zo genadig was en is in deze periode in ons familieleven. En Victoria omdat wij de geboorte zo overwinnend ervaren hebben. Mijn verlangen werd vervuld. We zijn er als echtpaar, én ouders heel sterk uitgekomen.