Toch thuis...

Geschreven door Aletta de Vos - de Pater

Het is 27 november 2020. Mijn zoontje van 6 weken ligt heerlijk bij mij in de draagdoek te slapen na een wandeling buiten samen met Hadassa van 4 en Sara-Lise van 2. Mijn gedachten gaan terug naar het moment van zijn geboorte. Wat hebben we een wonderlijke tijd beleefd. Graag deel ik met jullie de bijzondere genade van God die Hij ons bewezen heeft in de geboorte van onze Daniël.

Het begin van een nieuwe zwangerschap

Begint dit jaar werd ik zwanger van ons 4e kindje. Ons 3e kindje hebben we in oktober 2019 aan de Heere terug moeten en mogen geven na een zwangerschap van bijna 19 weken. In grote dankbaarheid en met stille verwondering ontvingen we deze 4e zwangerschap van God. We hadden grote behoefte om het begin van de zwangerschap in stilte te beleven na het verlies van ons 3e kindje. Het was zo bijzonder om te ervaren dat het kamertje, dat eerst een grafkamertje geworden was, nu weer nieuw leven in zich droeg. De coronasituatie maakte het makkelijk om de eerste controles te annuleren en de zwangerschap alleen als gezin te beleven tot zo'n 20 weken. Ik had veel vertrouwen op de Heere dat we dit 4e kindje wél mochten behouden. Ik ervoer veel rust en wilde zeker niet juist extra op controle, zoals meerdere mensen aan mij vroegen. Het kindje was in Gods handen en Hij gaat over leven en dood. Het was niet door medisch falen dat we ons 3e kindje niet levend in onze armen konden houden. En het zou nu niet door medisch succes zijn dat we ons 4e kindje levend zouden ontvangen. Ons vertrouwen was in Hem. Toch werd ik even flink geschud rond de 19 weken, de tijd waarin we ons 3e kindje verloren hadden. Ik had nog geen echo gehad en ik voelde nog geen leven. Maar verder voelde ik me echt zwanger en nam ik toe in gewicht. Mijn geloof werd beproefd of ik mijn vertrouwen op de Heere bleef stellen of op de medische wetenschap. Het was een hele oefening, maar ik had de rust in Hem hervonden voordat ik met 21 weken op controle ging en hoorde dat alles goed was met ons zoontje. We konden de zwangerschap in rust voortzetten. Met 37 weken gaf de verloskundige echter aan dat ons kindje nog niet gedraaid was...

Stuitligging

Mijn man en ik hadden ons goed voorbereid op een thuisbevalling (wat in Duitsland heel ongewoon is) door o.a. het boek te lezen 'veilig bevallen' en we voelden ons bemoedigd door de adviezen van 'a heavenly welcome'. Overgave van het hele geboorteproces aan God Die alles in Zijn handen heeft en houdt, het verwelkomen van de weeën, en het blijven koesteren van geloof en hoop waren voor ons concrete richtlijnen in het toeleven naar de bevalling. 

We zagen er echt naar uit om ons kindje thuis te krijgen, maar als hij in een stuitligging bleef liggen moesten we naar het ziekenhuis. Onze andere kinderen wilden we ook graag thuis krijgen, maar door complicaties was dit niet gelukt. We verlangden ontzettend naar het eenvoudige van een thuisbevalling, zonder alle medische rompslomp. Want we hadden ervaren dat zodra je de drempel van het ziekenhuis over bent, je gezien wordt als een patiënt, waarbij de bevalling medisch behandeld werd. En we geloofden echt dat God het lichaam van de vrouw gemaakt heeft om een kindje te kunnen dragen en ter wereld te kunnen brengen. En dat, hoe dichter we bij de natuur zouden blijven, hoe beter de bevalling zou verlopen. En nu kwam er weer een contra-indicatie in zicht…

Gods ingrijpen bij ons oudste dochtertje

We werden geadviseerd om alvast contact met een ziekenhuis op te nemen om ons aan te melden. Maar daar hadden we geen vrede mee. Onze oudste dochter was ook tot het laatste moment blijven draaien. Zelfs tot na de uitgerekende datum. Ik was toen verplicht op bezoek bij de gynaecoloog in het ziekenhuis. Hij vroeg direct wanneer de keizersnede gepland stond, toen hij op de echo zag dat Hadassa nog overdwars lag. Ik reageerde geschokt en zei dat we er vanuit gingen dat ze gewoon geboren kon worden. Maar daar dacht hij anders over en zei dat ze zeker niet meer goed zou draaien. Mijn man en ik vroegen of we even apart konden zitten om hierover de spreken. In een kleine ruimte naast de onderzoeksruimte gingen we in gebed, in een gevoel van radeloosheid. Tien minuten later kwam onze verloskundige binnen, die ook bij echo aanwezig was. Ze vroeg of ze nog even mocht tasten hoe het kind lag. En tot onze grote verrassing was ons dochtertje in deze tien minuten goed gedraaid. We gingen terug naar de gynaecoloog die niet wist hoe hij dit verklaren kon…

Dilemma

En nu stonden we voor hetzelfde dilemma, alleen nog wat vroeger in de zwangerschap. We besloten het in gebed bij God te brengen en toen konden we het loslaten. We maakten onze verlangens bij God bekend om ons kindje thuis te krijgen, het liefst 's nachts waarbij de meisjes rustig thuis konden blijven en door zouden slapen, maar we gaven de uitkomst aan Hem over. Hij had het in Zijn handen om het kindje nog te draaien. Hij was immers de Schepper van het nieuwe leven dat ik bij me droeg. En meer dan ooit ervoer ik dat dit kindje werkelijk in het verborgene geweven werd, verborgen voor het oog van de medische wereld, die vooral hier in dit land alles in eigen hand onder controle wil hebben. En als het kindje niet zou draaien, dan geloofden we dat God dit toeliet met het oog op ons welzijn. Dan zouden we ook daardoor verder gevormd worden in ons geloof en konden we erop vertrouwen dat Hij met ons mee zou gaan, naar welk ziekenhuis dan ook.

Hulp van een broeder in Christus?

Twee dagen voor de uitgerekende datum was ik weer op controle bij de verloskundige. De weken ervoor had ze geconstateerd dat ons kindje steeds weer anders lag, er was geen vat op te krijgen. Op de laatste controle lag hij met z'n hoofd naar beneden, hoewel nog niet recht. En ik kon haar vertellen dat ik hem nog steeds voelde draaien. En nu op deze controle kon de verloskundige met zekerheid zeggen dat z'n hoofdje weer boven lag. Een echo maken kan de verloskundige bij ons niet, dat is voorbehouden aan gynaecologen. Precies toen ik bij haar was belde er een gynaecoloog uit een ziekenhuis zo'n 3 kwartier bij ons vandaan. Mijn verloskundige had hem gevraagd of hij samen met haar een stuitbevalling bij mij wilde begeleiden. In dat ziekenhuis doen ze dat normaal niet (zoals in de meeste ziekenhuizen), maar anders zou ik naar nog verder weg moeten en zonder mijn eigen verloskundige. Deze gynaecoloog, een gelovige broeder en oudste die ik kende uit een Evangelische gemeente, stemde er mee in, als ik de volgende morgen vroeg in het ziekenhuis kon zijn voor een kennismaking, echo en een eventuele draaipoging, wel met als risico dat er direct een keizersnede plaats moest vinden als er iets niet goed zou gaan tijdens het draaien.

Innerlijke strijd

Alles van binnen stond ineens op z'n kop. Ja zeggen, betekende enerzijds dat ik door een gelovige broeder geholpen zou worden. Maar ook dat er op stel en sprong menselijk ingegrepen zou worden met een kans op een keizersnede. Was God dan niet bij machte om hem te draaien? Als het Gods bedoeling zou zijn dat hij gedraaid moet worden dan is dat toch aan Hem? En als Hij dat niet doet, dan is daar toch een reden voor? Dan kan het toch ook zijn dat de baby er nog niet aan toe is of dat hij eenvoudigweg in een stuit geboren moet worden? Ik wist het niet meer. Ik ging naar huis en vertelde het gelijk tegen mijn man die al aan het klaarmaken was om op tijd naar de mannenkring te kunnen gaan. Hij zei de mannenkring af en ook maar direct zijn werk voor de volgende dag waar hij hals over kop van alles voor moest regelen. En toen de kinderen op bed lagen hadden we tijd om samen te praten. We werden flink geschud. Wat moesten we doen. Hals over kop ingrijpen? Of wachten of God nog in zou grijpen en anders op het laatste moment toch besluiten om naar het ziekenhuis verder weg te gaan voor een stuitbevalling? We belden de verloskundige om nog even met z'n drieën onze vragen te bespreken. Daarna besloten we om de volgende ochtend wel het kennismakingsgesprek met echo door te laten gaan om niet zomaar nee te zeggen tegen dit aanbod en onze verantwoordelijkheid te nemen, maar geen menselijk ingrijpen toe te laten. We vonden gelukkig oppas voor onze kinderen die niet mee mochten i.v.m. de corona regels. Zelfs mijn man zou niet meer naar binnen mogen. We baden samen en vonden bij God opnieuw de rust en vrede die Hij alleen kan geven. En ik wist: dit is belangrijker dan waar en hoe de bevalling plaats vindt. Zonder dit gaat het niet thuis en niet in het ziekenhuis.

God heeft de regie

En de volgende dag kwam de grote verrassing. Toen de gynaecoloog de echo aanzette, bleek dat het kindje die nacht gedraaid was… Het lag helemaal goed voor een gewone bevalling. Wel was hij nog niet ingedaald, waarbij ik de opmerking kreeg dat als de vliezen braken ik direct per ambulance naar het ziekenhuis moest komen. Ik kende dit principe en was er daardoor niet van overhoop. Mijn verloskundige stond te juichen achter de gynaecoloog. Zij wist onze wens… De laatste test kwam toen de gynaecoloog vroeg: zullen we nu maar gelijk inleiden, want nu ligt hij goed, en als hij nog zoveel draait heb je kans dat hij weer terug draait. Maar ik wist: God doet geen half werk. Hij heeft hem vannacht gedraaid, Hij zal het ook afmaken, dit verborgen werk is in Zijn handen. De gynaecoloog drong nog één keer aan, maar ik kon in geloof standhouden en zeggen dat het kindje door een wonder gedraaid was. Toen ik met de verloskundige het ziekenhuis uit liep, kon ik tegen haar zeggen dat God het was dit het gebed verhoord had. Mijn man zat in de auto te wachten en was blij verrast! We vierden het met onze vrienden waar de kinderen waren. Toen we met onze kinderen weer huiswaarts gekeerd waren, geluncht hadden, en onze middagrust genomen hadden, voelde ik vanaf een uur of drie elke vijf minuten harde buiken. Had ik me zo ingespannen die dag, of kwam dit door stress? Ik kon het me eigenlijk niet voorstellen. Ik vertelde mijn man dat het anders voelde dan anders. Ik ging de meisjes nog badderen, eten koken en toen we aan tafel zaten zei ik mijn man: volgens mij gaat de bevalling beginnen.

De bevalling begint

Om kwart voor 8 liet ik hem de verloskundige bellen die in een cursus zat. De weeën waren van een uur of 7 pijnlijk geworden en kwamen nu om de 1 á 2 minuten. Ik ruimde tussendoor de kamer nog op, want ik wilde toch graag in een opgeruimd huis bevallen ;) Nadat ik het warme eten er weer uitgegooid had, ging ik onder de douche. Om kwart voor 9 arriveerde de verloskundige. Ik zat toen in bad en concentreerde me volledig op de weeën. De gedachte om de weeën te verwelkomen hielpen me enorm om te ontspannen. Om 10 uur zei de verloskundige dat het hoofdje nog niet ingedaald was, maar dat ik wel al heel wat ontsluiting had. Vanaf 7 uur vond ik de tijd heel snel gaan tot kwart voor 10. Maar nu keek ik elke 5 minuten op de klok en begon te denken: hoe lang gaat dit nog duren, als hij nu nog niet ingedaald is. Enkele minuten daarna gaf ik aan uit bad te willen, hoewel ik ook graag in bad was bevallen. Maar ik voelde instinctief dat ik van houding moest veranderen. Op het moment dat ik ging staan, zei ik: dit houd ik niet meer, hij komt! 5 minuten later werd ons zoontje op de baarkruk in de woonkamer geboren met één perswee. Wat een overweldigend gevoel van intens geluk en dankbaarheid. Hij lag daar, echt, levend, huilend in mijn armen, met de armen van mijn man om me heen. Wat een moment om nooit te vergeten. Intense dankbaarheid en tegelijk een onwerkelijk gevoel vulde mijn hart. Thuis, in de stilte van de nacht, alleen met mijn man en de verloskundige, slapende meisjes in de kamer ernaast en geen complicaties. Het was precies de wens van ons hart zoals we die aan de Heere bekend gemaakt hadden. En we hadden het gekregen tegen alle verwachting in. Wat een genade!

Een verrassing voor de zusjes

Om 2 uur lagen we op bed. De verloskundige was naar huis gegaan. Mijn man lag heerlijk te slapen. Ik had ons mannetje in mijn armen, maar kon vanwege de intense dankbaarheid niet slapen. Ik heb hem de hele nacht liggen bewonderen en mijzelf verwonderd over hoe alles gelopen was. De volgende ochtend kwamen de zusjes uit bed toen hun nachtlampje uit ging. We zaten op hen te wachten maar ze gingen naar de woonkamer de rolluiken open doen en wilden net gaan spelen toen papa toch maar de woonkamer in kwam om hen te halen. 'Mama heeft een verrassing voor jullie. Jullie mogen naar haar toe, maar alleen op papa's kant van het bed en voorzichtig doen met mama, want ze heeft nog wel pijn in haar buik.' Sara-Lise: 'Ja, mama heeft een baby in haar buik.' Hadassa verbaasd: 'Is de baby eruit?'… Samen met papa kwamen de zusjes de slaapkamer binnen, heel gedwee kropen ze op papa's bed en begonnen met mij te praten over de buikpijn en dat de baby eruit was. En ineens realiseerde Hadassa zich dat de baby dan ook ergens moest zijn. Ze ging hoog op haar knieën zitten om over mij heen te kijken en haar mond viel open van verbazing toen ze het zwarte kopje in de co-sleeper naast mij zag. Wat een verrassing! Daar lag hij, hun broertje… Ik tilde hem uit z'n bedje en legde hem bij de zusjes neer. Vol bewondering keken ze naar hem en aaiden ze hem over z'n handjes. Wat een moment om nooit te vergeten.