Alleen vertrouwen op God helpt
Het is september 2020 en ik ben net zwanger van ons 3e kindje. We hebben al 2 prachtige zoontjes van de Heere ontvangen en ik was destijds erg tevreden over onze verloskundigen. Maar nu we 1,5 jaar geleden verhuisd zijn, moet ik op zoek naar een nieuwe verloskundige. Ik weet goed wat ik zoek: een kleine praktijk, waarin ik gehoord word, en waarin ik geholpen word om zo natuurlijk mogelijk te bevallen. Ons verlangen is een thuisbevalling. Maar omdat we van heel dichtbij overlijden tijdens een bevalling hebben meegemaakt zijn we ons er pijnlijk van bewust dat het ook anders kan gaan.
Ik vind op internet een praktijk in de buurt die me aanspreekt en ik ga op kennismakingsgesprek. Hier bespreek ik ons verlangen en leg ik de situatie uit. Ik wil niet anders behandeld worden, ik ben ook niet bang, maar wil wel gehoord worden, en het vertrouwen hebben dat er direct iemand komt als ik dat vraag. De verloskundige voelt dit goed aan, en ik voel me hier op mijn gemak.
Zou het beginnen?
Het is 10 mei en ik ben 39 weken en 5 dagen zwanger. Mijn langste zwangerschap tot nu toe, (onze eerste werd geboren met 39 weken en onze 2e met 38+5) en voor mijn gevoel loop ik 'over tijd'.
Nadat het al weken rustig is begint er in de middag wat te rommelen. Ik sms mijn man of hij de sleutels op het werk wil laten, 'voor het geval dat'. Tijdens het eten koken ruim ik nog wat kleine rommeldingetjes in de woonkamer op. Als ik mijn schoonmoeder spreek zeg ik voorzichtig dat het wat aan het rommelen is. Ze gaan die avond naar een verjaardag, en ze zegt haar telefoon mee te nemen, zij zal namelijk de kinderen opvangen als die wakker worden tijdens de bevalling.
Ik kan het nog geen voorweeën noemen, maar heb alles toch graag geregeld, wie weet...
Na het eten brengt mijn man de oudste 2 jongens naar bed terwijl ik de keuken opruim. Soms zucht ik even mee, maar het blijft verder rustig, en ik vertel mijzelf dat het nog best wel weg kan zakken en dat het niet betekend dat ik aan het bevallen ben.
Ik besluit een weeëntimer-app te downloaden, zo hoef ik zelf niet zo op de klok te kijken.
Direct na de eerste 2 'weeën' geeft de app een alarm, de baby komt eraan! De weeën, die ik zo eigenlijk nog niet goed kan noemen, houden niet lang aan, maar komen wel 2 of 3 minuten na elkaar. Ik ken dit van mijn andere bevallingen, dus moet lachen om het steeds terugkerende alarm.
Om 20:00 overleg ik met mijn man en besluiten we dit een uurtje aan te kijken, en dan de verloskundige te bellen. Nog steeds duren de ze niet heel lang, maar ze komen wel dicht op elkaar, en dit was precies zo bij ons vorige kindje waarbij de bevalling uiteindelijk maar 3 uur duurde.
We halen het kraampakket tevoorschijn en maken de slaapkamer en badkamer klaar om te bevallen. Ik zucht soms even mee, maar nog steeds kan ik het geen echte weeën noemen.
Wat een relaxte verloskundige
Om 21:00 uur bel ik de verloskundige en vraag hoe lang zij erover doet om hierheen te komen, ik voel me wat bezwaard want ik twijfel of de bevalling wel echt begonnen is.
Maar ik weet ook uit ervaring dat, zodra ik ga zitten en de weeën de ruimte geef, het erg snel kan gaan.
Ze stelt voor om er om 21:45 te zijn. “dan kan jullie kleintje komen” zegt ze.
Nu alles klaar is is het tijd om te focussen op de weeën. Ik wil dit keer absoluut niet liggend bevallen omdat ik de vorige bevalling daardoor maanden lang last van mijn stuitje heb gehad. Ik ga op de bal zitten, en een kwartier lang gebeurd er niks. Dan begint het op gang te komen, en als om kwart voor 10 de verloskundige binnenkomt zucht ik de eerste 'echte' weeën weg.
De verloskundige zet rustig haar spullen klaar en gaat in een hoekje van de slaapkamer zitten. De weeën worden steeds heftiger en ik verlies bij elke wee een scheut vocht, zijn mijn vliezen gebroken? Dit vind ik zo'n naar gevoel dat ik me moeilijk kan focussen.
Na een tijdje vraag ik de verloskundige of ze niet moet checken hoeveel ontsluiting ik heb. Ze antwoord dat ze dat best wil doen als ik dat wil, maar dat dat toch niks veranderd aan wat we gaan doen of aan hoe snel het zal gaan. Ze wil wel even de hartslag van de baby checken straks.
Dit is totaal nieuw voor ons, we waren gewend dat op het moment dat de verloskundige binnenstapte, zij de regie in handen nam. Even moesten we schakelen, maar wat voelt dit fijn!
Het lukt niet zelf...
Ik probeer wat anders te zitten maar houdt dat niet vol, de weeën zijn het beste op te vangen zittend op mijn knieeen en hangend op de bal. Terwijl de weeën heftiger worden probeer ik me over te geven aan de weeën, en me af te sluiten voor alles om me heen, wachtend op de natuurlijke pijnstilling die mijn lichaam aan zal maken.
Maar als dit na een tijdje nog steeds niet gelukt is krijg ik een diep besef: dit gaat mij zelf niet lukken!! En dat maakt dat mijn blik volledig naar Boven gaat.
En in tegenstelling tot mijn eerdere bevallingen beleef ik elke wee heel bewust en is er steeds die gedachte dat ik er nog lang niet ben, en het laatste het heftigste zal zijn. Ik zou wel in paniek willen raken, maar ik weet ook dat in paniek raken het alleen maar erger zal maken.
En dan vind mijn ziel rust bij God.
Ik sluit mijn ogen en in stilte stel ik bij elke wee mijn vertrouwen op Hem, beleid ik dat ik het zonder Hem niet kan, en verwacht ik het van Hem.
In stilte vraag ik Hem mij te helpen, roept mijn hart het naar Hem uit en ontvang ik bij elke wee de kracht én de rust. In tegenstelling tot mijn eerste 2 bevallingen kan ik me niet overgeven aan de weeën, maar wel overgeven aan God. Ik ontvang de kracht om bij elke wee mijn rug te krommen en zo zachtjes mee te duwen met de wee.
Ik wil persé niet op mijn rug bevallen, maar na een tijdje word ik moe en houd ik het niet meer vol op de bal. Zoals afgesproken word ik geholpen om op bed te gaan liggen, en ga op mijn zij liggen. De weeën worden heftiger en terwijl ik me optrek aan mijn man lukt het me om met de weeën mee te doen.
Als dat me ook niet meer lukt ga ik weer op mijn knieen zitten. Ik wil de baby er nú uithebben en zodra ik maar denk dat ik persweeën voel pers ik met al mijn kracht mee. Dit doe ik een paar weeën maar ik voel dat er geen beweging meer inzit. Voorzichtig vraagt de verloskundige of ik wel echt persweeën heb. Ik antwoord dat ik wel persweeën heb maar voel dat het kindje niet meer verder komt. De verloskundige legt uit dat het kindje nog een draai moet maken voordat het echt geboren kan worden en dat dat nog niet gelukt is. We geven het nog even de tijd maar daar ik uitgeput begin te raken stelt de verloskundige voor om op de baarkruk te gaan in de hoop dat het kindje zo de laatste draai kan maken.
Op de baarkruk
Eenmaal op de baarkruk gebeurt dit direct, en terwijl ik naar achteren tegen mijn man aanleun word het hoofdje geboren. Zodra dat gebeurt schrik ik, ik ben gewend dat de verloskundige het kindje er dan gelijk mee uithaalt, maar onze verloskundige wacht rustig af.
Ik had verwacht een huiltje te horen maar het blijft stil, en ik vraag of het kindje wel leeft.
Ze stelt me gerust dat we het kindje wel even de tijd moeten geven, en dan na ik denk 2 weeën word het lijfje geboren. Er word nog gevraagd of ik het kindje zelf aan wil pakken maar ik vertrouw mijn spieren niet meer en durf dat niet aan. Zodra het kindje geboren word word het aan mij gegeven en word ik direct in bed geholpen om zo te voorkomen dat ik veel ga vloeien.
Wat zijn we dankbaar, om 00:42 is onze flinke en gezonde zoon van bijna 9 pond geboren!
De placenta
We maken ons op voor de placenta, die bij mijn vorige bevallingen er met één keer persen letterlijk uit vloog. Maar helaas er zit nog geen beweging in en ik blijf flinke weeën houden. De verloskundige checkt en zegt dat de placenta wel los is, maar mijn baarmoeder zich alweer gesloten heeft, en ik eigenlijk weer opnieuw ontsluiting moet krijgen.
Een tegenvaller, want echt genieten van ons zoontje kan ik niet, zo ben ik nog bezig de weeën op te vangen. Gelukkig stelt ze me gerust. Na 3 kwartier redt ik het niet meer, en wil ik de placenta er echt nú uithebben. We besluiten dat ik hem er uit moet persen en gelukkig lukt dat.
“Wát een opluchting”, zeg ik meerdere keren achter elkaar, eindelijk ben ik klaar.
Dolblij zijn we met onze zoon, die al heerlijk ligt te drinken.
Ondertussen zijn onze 2 andere kindjes wakker geworden en een kijkje komen nemen.
Even zeg ik hardop, ik geloof niet dat ik dit wil...
Maar de verloskundige zegt , ik denk dat je het moet laten gaan.
En daar stem ik mee in, en laat het los. Als we ze nu wegsturen kan dit een hele nare herinnering voor hen worden, en ook al had ik me dit echt niet zo voorgesteld, laten we de jongens hun nieuwe broertje bewonderen, waar ze allebei op hun eigen manier, erg van genieten!
Ik ben er de hele kraamweek stil van. Bij de vraag hoe de bevalling was, weet ik niet goed hoe ik moet antwoorden. Wat was het intens, heftig, maar o zo bijzonder! Wat heb ik de hulp van de Heere ervaren, Hij Die daar was, elke seconde. Ik hoefde dit kindje niet alleen te baren.
Terugkijkend..
En wat kijken we er goed op terug, ook op de zorg van de verloskundige. Tijdens de zwangerschap waren er best een aantal punten die besproken moesten worden, zoals mogelijke zwangerschapsdiabetes, het bevalplan, mijn moeizaam op gang komende borstvoeding. En elke keer had ik een afspraak bij dezelfde verloskundige als deze dingen besproken moesten worden. Toen ik de weken ervoor iemand daarover sprak zei ik dat ik het wel heel fijn zou vinden als deze verloskundige bij de bevalling zou zijn. Die persoon zei toen: je mag al verlangens bij God bekend maken, vertel het Hem maar! En dat heb ik gedaan, ik heb gebeden, Heere, als U een andere keuze maakt is het ook goed, maar het verlangen van mijn hart is dat Elisabeth bij de bevalling is. Het gaf zo'n rust toen ik belde en Elisabeth aan de lijn kreeg. De Heer wil ook in die kleine dingen helpen. Het was heel fijn om 'zelf' te mogen bevallen, en achteraf heb ik het zo fijn gevonden dat er niet steeds mijn ontsluiting gecheckt werd. Ik had in tegenstelling tot mijn eerdere bevallingen geen hechtingen en heb nauwelijks gevloeid. Op advies ben ik een week in bed gebleven en herstelde veel sneller, toen de kraamweek voorbij was kon ik de zorg voor ons gezin weer op me nemen.
Dank aan de Heere!