Vier keer een keizersnede?!

 Geschreven door Marienne Stam

‘k Zal gedenken hoe voor dezen, ons de HEER heeft gunst bewezen;

‘k zal de wonderen gadeslaan, die Gij hebt van ouds gedaan.

‘k Zal nauwkeurig op Uw werken en derzelver uitkomst merken,

en in plaats van bittere klacht, daarvan spreken dag en nacht.

Psalm 77:7 berijmd

De derde, de laatste!

Met een bolle babybuik, 36 weken zwanger van ons derde kindje, bezocht ik een verloskundige. De liggingsecho had uitgewezen dat dit kleine stuitliggertje niet meer van plan was te draaien, wat we al hadden verwacht gezien er een tussenschot in mijn baarmoeder groeit waardoor hoofdligging vrijwel onmogelijk is. Een keizersnede stond dus weer op het programma. Het was niet anders. Ik had er na twee keizersneden al rekening mee gehouden dat dit de enige manier zou zijn om mijn mini baby’s op de wereld te krijgen. De verloskundige vertelde me vanaf haar bureau droogjes dat dit mijn laatste kind zou zijn. Want ja, na drie keizersneden is het gewoon uit met de pret. Ik hoorde het aan en liet het maar van me af glijden, mijn gedachten waren gefocust op ons derde kindje dat komen zou.

Geen borstvoeding

De laatste weken van voorbereiding volgde waarin ik voor mezelf heel duidelijk de keuze maakte dat ik absoluut niet, nooit en nimmer meer aan borstvoeding zou beginnen. Het was twee keer een fiasco geweest en die barre ellende wilde ik mezelf niet nogmaals aandoen. Dit maakte ik ook vrij ongezouten duidelijk aan mijn (schoon)familie zodat ik daar geen lastige vragen over kreeg.

De afspraak voor de keizersnede werd geplant en alles was geregeld. Het aftellen was begonnen en voor een controlfreak als ik ben, was het best prettig om te weten hoe het zou gaan verlopen. Na twee keizersneden wist ik wat me te wachten stond. Dat pakte iets anders uit dat verwacht, omdat 3 dagen eerder dan gepland, de vliezen braken. 10 november 2014 ontvingen we onze prachtige kleine derde dochter die de naam Phileine kreeg. Alles mocht goed gaan en we voelden ons dankbaar. Het ontvangen van een kind maakt de verbinding met elkaar dieper en intenser.

Grote kloof tussen mijn man en mij

Er was alleen een groot verschil tussen William en mij wat een soort onoverbrugbare kloof tussen ons veroorzaakte. Een paar maanden voor de geboorte van Phileine kwam William tot levend geloof door de liefdevolle ontferming van Jezus Christus, dit veranderde zijn leven radicaal. Meer dan ooit ervoer ik dat ik er buiten stond, dat William diepe vrede bezat die ik miste. Hij droeg een onuitsprekelijke vreugde in zich die niet gebonden was aan aardse omstandigheden maar enkel aan een Persoon namelijk, Jezus Christus. Ik kon het niet pakken en begreep maar bar weinig van dat geestelijke leven. Het maakte me bij tijden eenzaam en bang. Er kwamen veel nieuwe mensen over de vloer die ook deel hadden aan dat leven met God. Ik ontdekte dat het leven van een wedergeboren gelovige niet enkel ‘ach en wee was’ maar dat Christus alleen de vervulling was van dat zwarte gat in mijn hart, dat niet te vullen was met het goed van deze wereld. Er kwamen gepassioneerde liefdevolle christenen die Jezus volgden met alles wat in ze was. Ze namen me mee naar Bijbelgetrouwe lezingen, ik zoog de boodschappen in als een spons. Er ontbrandde een diep verlangen in mij om ook deel te krijgen aan Christus, vergeving te ontvangen, om ook een vurige Christen te zijn. Het was een behoorlijke strijd, een zoektocht van gebed, Bijbellezen en gesprekken.

(Door) God gevonden

Na ongeveer een jaar behaagde het de Heere aan mij Zijn Zoon te openbaren en mocht ik zien dat de vergeving, reiniging ja een compleet nieuw leven slechts te ontvangen is door te Zien op Jezus, mijn onreine zondige leven te brengen aan de voet van het kruis, om er nieuw leven voor terug te krijgen. Onverdiende genade! Het was een harde les om te leren dat niet mijn werken, niet mijn zondebesef, niet mijn tranen, maar enkel het offer van Christus mijn zonden weg kon wassen. Hij alleen!

De eerste paar jaar na onze inwendige verandering waren intens en ingrijpend, er veranderde veel. Doordat er een diep verlangen was geboren om voor God te leven, had dit diepe gevolgen voor ons dagelijkse leven. Wat moest er veel anders, de opvoeding, ons huwelijk, ons persoonlijk leven, onze karakters. De Heere heeft ons dierbare broeders en zusters gegeven die ons bij de hand namen en met ons spraken, bidden, en het juiste onderwijs aanreikte. Dit was zo intensief dat ik totaal niet bezig was met gezinsuitbreiding, ik dacht dat ik het afgesloten had en dat het bij drie kindjes zou blijven.

Toch een diep verlangen naar een vierde kindje...

Maar dat veranderde... tijdens het kraambezoek bij een schattig klein neefje overviel mij ineens het verlangen naar een kindje. Alsof er iets ontwaakte, wat er wel zat maar weggedrukt was, een soort van inwendige hunkering naar het dragen van een eigen kindje, het koesteren van nieuw leven. Ik drukte het maar wat weg omdat ik mezelf geen rad voor ogen wilde draaien, het kon immers niet meer. Vanwege wat ongemakken in mijn maandelijkse cyclus als souvenir van de twee keizersneden werd er schoorvoetend een afspraak gepland bij de gynaecoloog.

Wat zag ik daar tegenop zeg, een instinctief ‘aan mijn lijf geen polonaise’ gevoel maakte zich van mij meester. Voornamelijk toen er wat mannelijke gynaecologen rondliepen bekroop mij even de gedachten de benen te nemen. Er viel een pak van mijn hart toen een oudere vrouw mij hielp.

Het bleek gelukkig mee te vallen, vanwege het lidtekenweefsel in de baarmoeder duurde een menstruatie gemiddeld 14 dagen, niet heel gezellig. Het lidtekenweefsel maakte de wand van de baarmoeder oneffen waardoor een menstruatie vele malen langer aanhield. Hier moesten we gewoon mee dealen of een operatie plannen wat misschien zou helpen. Daar heb ik vriendelijk voor bedankt. Tijdens dit consult brandde toch de vraag in mijn hart, zou een zwangerschap dan echt niet meer kunnen? Met enige schroom legde ik mijn kinderwens neer voor de gynaecoloog met als vraag of het in haar optiek nog mogelijk was.

Nuchter als ze was antwoorde ze: "Als er geen problemen zijn geweest bij de derde voorzie ik ook geen problemen voor een vierde." Wat was dat een vreemde gewaarwording, na gedacht te hebben - nooit meer -, iemand die ineens alle opties open zet. Op dat moment was er in mij nog een blind vertrouwen op de medici, iets wat in de jaren die volgden anders is geworden. Haar woorden waren voor mij van belang omdat het immers haar vakgebied was. In de auto belde ik mijn man en vertelde ik een tikkeltje hysterisch het verlossende antwoord van mevrouw de gynaecoloog. Het werd haast maakbaar voor mij, ik zou gewoon snel zwanger raken, dacht ik. De Heere dacht er anders over, ik moest eerst een belangrijke les leren, op een manier zoals alleen God dat kan doen.

En toen moest ik wachten...

In de tijd die volgende bad ik regelmatig om het ontvangen van nieuw leven. Dat deden we ook regelmatig samen, iedere  maand beleefde ik teleurstelling als het niet zo bleek te zijn.

Overal zag ik zwangere vrouwen en ik werd het niet.  Als een mokkend kind dat zijn zin niet kreeg voelde ik me benadeeld, ten diepste door God. Waarom zegende Hij ons niet, ons leven was toch zo veranderd, ik was er - dacht ik – meer dan ooit klaar voor. Ik vertelde niemand over de gedachten die me zo bezig hielden. Ze gaven me een knagende inwendige strijd. Mocht ik wel zo naar een kind verlangen? Dat was toch niet geestelijk? Het voelde slecht en gaf me een schuldgevoel. Er waren zoveel mensen zonder kinderen, ik had er toch al drie? Ik moest gewoon dankbaar zijn van mezelf. Er was enerzijds een drive in mij om een dankbaar mens te zijn, tevreden te leven met dat wat God toebedeeld, maar tegelijkertijd was het verlangen naar een kind zo reëel, dat schuurde aardig. Het bereikte zijn hoogtepunt toen er tijdens een koffiebezoekje werd meegedeeld dat de vrouw in kwestie wel dacht dat ze deze maand zwanger zou raken. Dat bleek inderdaad zo te zijn. Enkele weken later op een volgende afspraak vertelde ze me het blijde nieuws. De maakbaarheid frustreerde me mateloos. Op de terugweg in de auto knapte er iets, tijdens het telefoongesprek dat ik voerde met William stortte ik mijn hart uit en maakte hem deelgenoot van mijn onbegrip en frustratie.

Leren loslaten

Dat was het beginpunt van de verandering die ik moest doormaken. Een vormend proces zoals alleen onze liefhebbende, genadige hemelse Vader dat doet met Zijn mokkende opstandige dochter. Het maakte dat de Heere me de genade gaf datgene los te laten wat ik krampachtig wilde vasthouden. Het vasthouden van iets waar ik geen grip op had was funest voor mijn geestelijk leven. Het maakte me een zelfmedelijdend mens die haar blik niet richtte op God maar op dat wat Hij te geven had. Wat bracht het dan ook een heerlijke rust en vrijheid teweeg toen ik mijn obsessieve verlangen naar een kind bij de Heere bracht en met heel mijn hart kon zeggen: het is goed wat U doet. Die bevrijdende kracht om losgemaakt te worden van gedachten en te rusten in de soevereiniteit van God is alleen maar te danken aan Hem zelf, die dit uitstortte in mijn hart. In de maanden die volgden ervoer ik dat het écht goed was, dat de drang weg was en dat ik volmondig kon zeggen dat ik dankbaar was voor onze drie dochters en dat de toekomst, hoe die ook zou zijn, vast lag in Zijn handen.

Dit zou het einde kunnen zijn van een waar gebeurd verhaal over een les die onze genadige God leerde aan een christenvrouw die door schade en schande innerlijke verandering doormaakte. Dat was het niet, dit was het begin.

Nieuw leven!

Onze verassende barmhartige God was vrijgevig. Hij verleent onverdiende gunsten aan mensen zoals ik. Het was nog maar enkele maanden later, 5 november 2018 om precies te zijn, dat ik een zwangerschapstest met twee dikke strepen in mijn handen had. Knal positief, wat een dankbaarheid en blijdschap vervulde mijn hart. Deze vierde zwangerschap was voor mij een zeer bijzondere gift van de Schepper. Ik kon bijna niet geloven dat het gewoon écht waar was. Zwanger! Ik droeg nieuw leven in mij, de Heere had ons bezocht! Je had de snoetjes moeten zien van onze drie dochters toen we het blijde nieuws vertelden over de baby die in mama’s buik groeide.

Los van de kleine ongemakken die de zwangerschap met zich mee bracht, genoot ik intens. Na 4 jaar voelde het bijna alsof het de eerste keer was. Deze zwangerschap beleefde ik totaal anders dan de andere zwangerschappen. Het was de eerste keer dat ik als wedergeboren christen een kindje droeg. Ik was mij er dan ook zeer van bewust dat dit kindje een kostbare ziel bezat voor de eeuwigheid. Het bracht mij voortdurend in gebed of dit kindje niet op deze wereld zou hoeven te komen om verloren te gaan, maar om een Godverheerlijkend leven te leiden. Dat was niet het enige wat anders was, zowel mentaal als fysiek voelde ik mij gedragen en gezegend door mijn hemelse Vader. De andere drie zwangerschappen verliepen niet vlekkeloos. Er was altijd wel iets aan de hand: heftige bandenpijn, groeiachterstanden, bloedingen etc. Deze zwangerschap was zelfs de beste zwangerschap van alle vier en dat terwijl ik had gedacht dat deze zwangerschap niet meer mogelijk zou zijn.

Borstvoeding, een gave van God

Er stond nog iets voor mij vast, ik zou borstvoeding gaan geven. Iets waarvan ik altijd had gezegd, dit is niet aan mij besteed, ik begin er niet meer aan. Het kreeg een heel andere betekenis. Hoe kon ik dat, wat de Heere zo kunstig bedacht had, wegwuiven als iets waar ik de moeite niet voor wilde nemen? Zelfs niet om het überhaupt te proberen?! Ik zag beschamend in dat het bij voorbaat al kiezen voor flesvoeding een stukje zelfgerichtheid  van mij was, ik wilde geen gedoe aan mijn lijf.  Mijn lijf wilde ik zo snel mogelijk weer voor mezelf hebben. Dat was anders geworden doordat de Heere er zo bij betrokken wilde zijn. Hij liet me zien dat het moederschap voor een deel zelfverloochening inhoud, en dat Hij daar de kracht en genade voor wilde geven. Gedurende de zwangerschap bad ik steeds of het geven van borstvoeding deze keer zou lukken, omdat ik me er terdege van bewust was dat het geen makkelijke klus zou worden. Het zou een hele vracht zelfverloochening en doorzettingsvermogen vragen. Al was er ook een groot verschil: alle vorige keren deed ik het in eigen kracht, maar nu wist ik mij afhankelijk van Hem en dat gaf vertrouwen.

4e keizersnede

Naar mate de datum van de keizersnede dichterbij kwam maakte een heftige nesteldrang zich van mij meester. Hoewel ik chronisch last heb van nesteldrang moest het nu natuurlijk allemaal nog eens extra tip top in orde zijn voor de spoedige komst van de baby. Twee juli 2019, de dag waar we zo naar uit keken brak aan. We brachten onze drie kindertjes naar school en maakten ons klaar voor vertrek naar het ziekenhuis. Het was voor ons beide een vreemde gewaarwording toen we richting het ziekenhuis reden, hoe zou het gaan? Eenmaal op de verlosafdeling gekomen werd alles klaargemaakt voor de O.K. Daar lag ik dan, klaar voor de operatie op een ziekenhuisbed in een aller charmantst ziekenhuisjurkje. Ik wreef met mijn handen over mijn bolle babybuik en hoewel we ontzettend benieuwd waren naar dit kindje gaf het mij ook een soort weemoedig gevoel dat het heerlijke gewoel in mijn buik zou stoppen vandaag. Wat had ik intens genoten van mijn groeiende buik. Ik had het bewegende kindje gekoesterd, geliefd en vol verwondering en dankbaarheid gedragen. Iedere moeder weet dat het geboren worden van een geliefd kind dat je droeg onder je hart de eerste stap is van het loslaten. Eenmaal op de O.K gekomen werd de ruggenprik gezet en voelde ik langzaam het gevoel wegglijden uit mijn benen, het blijft een vreemd gebeuren. Mijn buik werd gedesinfecteerd met vloeistof en kleurde gezellig roze en de operatie ging van start. ‘En, wat wordt het?’ vroeg de gynaecoloog die de operatie uitvoerde. ‘Dat weten we niet’ antwoorde ik. Dat vonden ze erg leuk, zij waren nu degene die mochten zeggen of ons kindje een jongen of een meisje was. Een verassing, dat hoorde je tegenwoordig niet zo vaak meer. De operatie zelf verliep moeizaam, vanwege het lidtekenweefsel en verklevingen duurde het erg lang voor ze bij de baarmoeder waren. Het was een geduw en getrek. De ruggenprik was niet goed doorgezakt en ik voelde meer van de operatie dan me lief was. Wat ze allemaal voor gezellig spul in mijn infuus stopte om de scherpe pijn enigszins dragelijk te maken geen idee, maar ach toen ze ons lieve kleine vierde meisje boven het operatiedoek hielden maakte het me allemaal niets meer uit. Eleonora, daar was ze dan, een euforisch gevoel overviel me. Ze hoorde bij ons. Ze was zo mooi, Eleonora: 'God is mijn Licht' betekend haar naam. Hij is ons licht, Hij maakte onze duisternis licht en het was ons diep verlangen dat de betekenis van haar naam kenmerkend zou worden voor haar hele leven hier op aarde. Op het moment dat de ruggenprik uitwerkte werd ik er pijnlijk aan herinnerd dat mijn buik de komende dagen zou voelen alsof er een vrachtwagen overheen was gereden. We hadden schatten van oppas voor onze drie meiden waardoor William continue bij mij kon blijven. Dat was heerlijk, we koesterden de momenten samen met ons vierde wonder. Sarah-Lynn, Charlotte en Phileine kwamen diezelfde avond nog de kamer binnen stormen. De blijdschap straalde er aan alle kanten vanaf toen ze Eleonora zagen, die schatten hadden er zo naar uit gekeken.

Operatie borstvoeding

Intussen was operatie borstvoeding van start gegaan, de eerste keer vol goede moed, de tweede keer minder en de keer daarna tenen krommend. Al na een paar keer met tepelhoedje aanleggen was alles zo’n beetje kapot. Eleonora kwam vaak, ze wilde graag drinken en hapte prima aan maar er kwam niets. Wat raakte ik ontmoedigd en in vertwijfeling, was dit het waard? Wilde ik dit echt? Waarom doen moeders dit zichzelf aan? Dit kan toch niemand leuk vinden? Het bracht een geweldige strijd teweeg in mijn denken, want ik had stellig voorgenomen dat er borstvoeding gegeven zou worden en had er ook alle vertrouwen in gehad dat het zou lukken. Aan het einde van de tweede dag hield ik het niet meer uit, huilend vertelde ik aan William dat ik het voeden niet meer zag zitten, dat het een grote flop was. Ik voelde me falen en absoluut niet geschikt voor borstvoeding. Ik wilde maar één ding en dat was stoppen. Tegelijkertijd kon ik het in mijn geweten niet verantwoorden tegenover de Heere. We besloten om Eleonora voor de nacht één flesje te geven en in gebed te gaan. William bad tot God, hij legde het alles voor de Heere neer en vroeg of Hij de pijn weg wilde nemen en de borstvoeding op gang wilde laten komen. Ik had er eerlijk gezegd weinig vertrouwen in, er was nog maar een luttele druppel uitgekomen, meer niet. Wat er gebeurde die ochtend ontroert me nog steeds als ik eraan denk, op het moment dat ik wakker werd en naar mijn kleine meisje keek  kon ik maar één ding doen, haar aanleggen en… ze dronk! Het schoot toe en ik zag haar slik bewegingen maken.  Alsof de Heere nieuwe kracht, moed en energie uitstortte in mij. Die dag zou ik naar huis gaan en als afsluiting kwam de verloskundige langs om de laatste controles uit te voeren. Ze zag vrijwel direct het probleem van de pijn: de tepelhoedjes waren veel te klein. Toen ik andere kreeg was de wrijving weg en ging het voeden veel beter. We hebben dit beide ervaren als het ingrijpen van God. Hij gaf dat de pijn wegging en de voeding opgang kwam, Hij is zelf de auteur van het vrouwelijk lichaam, het is zo kunstig bedacht en geweldig afgestemd op de behoefte van het kind. Ik leerde opnieuw vertrouwen, overgave aan onze God in álle dingen van het leven, alle details bestuurde Hij en Hij wilde aangeroepen worden en zo genadig geven wat nodig was, zodat Hij er alle eer voor ontving.

De toekomst ligt open

We hebben een heerlijke kraamtijd gehad en het herstel van de operatie verliep zeer voorspoedig. Gods timing was perfect, Eleonora werd drie weken voor de zomervakantie geboren, gedurende de vakantie kon ik rustig herstellen zodat ik voldoende op krachten was gekomen om de kinderen weer zelf naar school te brengen na de zomervakantie. Zes weken na de geboorte van Eleonora werd ik verwacht op een evaluatiegesprek met de gynaecoloog die de operatie uitvoerde. Ik had mij er volledig op voorbereid dat deze mevrouw, die letterlijk in mijn buik heeft gekeken mij allerlei vormen van anticonceptie zou voorschotelen. Tevens dacht ik dat zij mij zeer zou ontraden ooit nog zwanger te raken vanwege het lidtekenweefsel dat de operatie zo moeizaam had laten verlopen.  Het was klaar, dacht ik.. Dat gesprek verliep anders, het was haar zo bijgebleven hoe blij we ons kindje hadden verwelkomd. Ze vertelde me dat ondanks het lidtekenweefsel een vijfde zwangerschap medisch verantwoord zou zijn. Werkelijk, ik dacht dat ik van mijn stoel zou vallen. Dit was wel het laatste advies wat ik verwachtte. Wat zijn de wegen van de Heere toch ondoorgrondelijk, ons leven, ons lichaam, en zwangerschappen zijn niet afhankelijk van medische wetenschappelijke bronnen maar liggen vast in soevereine Vaderhanden. Het kleine meisje met haar 6 pond heeft 9 maanden borstvoeding gehad en is inmiddels een vrolijk dametje van ruim 17 maanden, wat heeft haar komst veel vreugde gegeven in ons gezin. Soli Deo gloria, Aléén God de eer!

 

Wat zal ik de HEERE vergelden voor al Zijn weldaden, aan mij bewees!

Psalm 116:12