Zwanger in coronatijd?
Onze innerlijke strijd
Jerusha Sjechina, ons 3e meisje waar we voor mogen zorgen. Ze is er!
Wat een wonder dat we haar in deze roerige tijden ontvangen hebben. In september 2021 hadden mijn man en ik beiden corona. Ik had ook wat fysieke kenmerken die konden duiden op een zwangerschap. En dat bracht ons beiden behoorlijk in beroering. Hoewel we zielsveel van onze kinderen houden, hadden we op dat moment een grote vrees om nieuw leven te ontvangen. De dingen die in de wereld gebeuren (op allerlei gebied: economisch, in de gezondheidszorg, op Europees- en zelfs wereldniveau) baarden ons grote zorgen.
En te midden van die turbulente toestand konden wij nieuw leven geen plaats geven. Zouden we zonder vaccinatie nog toegang hebben tot medische zorg? Hoe zal onze woon- en werksituatie zijn over 9 maanden? Het bracht grote innerlijke nood teweeg. Als ik nu wel zwanger bleek te zijn, hoe moest dat dan? Het maakte me gewoon benauwd...
Dit alles bracht ons samen op de knieën, en tijdens het uitstorten van onze nood voor God, kwam er echter een tegenovergestelde dimensie! Namelijk: de overtuiging om geen nieuw leven meer te kunnen of te willen ontvangen, past volledig bij de plannen die op wereldniveau gaande zijn om de bevolking op z’n minst niet te willen laten toenemen. Maar die past niet bij de God van het Leven, de Gever van het Leven. En wie dienen wij? Wij dienen de God van het Leven, en we willen juist niet meewerken in de wereldse ideeën die niet bij God vandaan komen. En daarom willen wij de keuze maken om met vreugde nieuw leven ontvangen, ook al zien wij nú niet hoe dat praktisch moet en blijven er duizend vragen over... Maar we willen in geloof, met moed en in vreugde nieuw leven ontvangen als God het ons geeft.
Kort hierna bleek ik uiteindelijk niet zwanger te zijn, maar de nodige strijd was alvast gestreden. Halleluja!
3 maanden later
Eind december, bemerkten we het wonder van nieuw leven. Een nieuw kindje was onderweg. En wat konden wij het nu in stille, diepe verwondering van God ontvangen. We waren intens dankbaar dat God ons hart had voorbereid op de komst van dit nieuwe leventje. Ook voor de mensen om ons heen. Want, de eerste reacties die we kregen, werden gekenmerkt door dezelfde strijd: Wat? Hoe kan dat in deze tijd? Kun je in deze tijd nog weer een nieuw kindje opvoeden? Waar moet dat kind doorheen? We konden ook voor deze familie en vrienden getuigen van de worsteling en de uitredding van God. Van de vrees, maar tegelijk ook van het heerlijke verlangen dat God in ons hart gewerkt had. Verlangen om ook dit leven te willen ontvangen en over te geven aan Hem Die dit leven geschapen heeft, te midden van deze roerige tijden. Om ook dit kindje te laten gebruiken voor de opbouw van Gods koninkrijk.
Een naam voor ons meisje
En toen brak de periode aan waarin de namen van ons meisje zich vormden in ons beider hart. In deze periode van de zwangerschap luisterden mijn man en ik veel lezingen van een Duitse prediker in Zwitserland. Deze man heeft ontstellend veel kennis van de geschiedenis en van wat er heden ten dage gebeurd in het Midden-Oosten. Hij legt de Bijbel naast de feitelijke gebeurtenissen in Israël van zowel het verleden als het heden, ook van omliggende landen. Dit heeft ons zo gesterkt en getroost, juist toen alle andere informatie die op ons af kwam, ons gemoed naar beneden dreigde te trekken. We weten dat het in de wereld een aflopende zaak is, dat de koers naar beneden gaat en dat we een periode van veel moeite, verdriet en afbraak tegemoet gaan. Dat geeft niet veel hoop en vreugde. Maar als we naar Israël kijken, en dan in het bijzonder naar Jeruzalem, de stad van onze grote Koning, dan worden we verheugd en vervuld met hoop. God is Zijn belofte aan het vervullen in Israël. Die koers gaat omhoog. Het gaat de goede kant op! Aan de toestand van Jeruzalem, kunnen we zien hoe laat het is op Gods klok. En uiteindelijk zal de climax zijn, dat Jezus terugkomt, als Grote Koning en Overwinnaar. Het gaat goed! De hoop groeit! De verwachting groeit! En daarom, kunnen we te midden van de verwarring in de wereld, hoop koesteren. En dáárom hebben we gekozen voor de naam Jerusha, van Jerushalaim, Jeruzalem. En wat hebben wij nodig tot het moment dat onze grote Koning komt? De leiding van God, de heerlijke tegenwoordigheid van Hem, Die ook voortdurend het volk Israël leidde, dwars door alle ontberingen heen, zoals in de wolkkolom en de vuurkolom. En die heerlijke tegenwoordigheid wordt uitgedrukt in het woord Sjechina. Ja, dat zou de tweede naam van ons meisje worden. Wat heeft het ons vervuld met hoop en verwachting in de zwangerschap, wat waren we intens blij dat we juist in deze tijd een kindje van God mochten ontvangen. Dwars tegen de stroom in. Iedere keer als ik naar ons meisje kijk – en dat doe ik veel, want ze zit vaak bij me in de draagdoek – dan brengt zowel zijzelf als haar naam me weer in verwondering. En niet alleen het bestaan en de naam van dit meisje, maar ook elke gedachte aan het moment van haar geboorte leiden tot dank en aanbidding van de God van het Leven:
Gods tijd is de beste tijd - een wonderlijke geboorte
Op 19 augustus was ik uitgerekend. Precies helaas midden in de vakantie van de enige hebamme (verloskundige) die een thuisbevalling mag begeleiden in deze omgeving. De 27e zou ze terugkomen van vakantie. We zochten contact met een andere hebamme die vroeger thuisbevallingen had gedaan. Zij was bereid om ons in het ziekenhuis bij te staan op een wijze die bij ons zou passen. Een ambulante bevalling, geen medische ingrepen zolang dat niet medisch noodzakelijk was en een gynaecoloog alleen op afroep beschikbaar. Mijn koffer stond klaar. Alles met de kinderen was geregeld. Maar de 19e ging voorbij en er gebeurde niets. Hoewel we volledig ingesteld waren op een ziekenhuisbevalling, groeide de hoop dat 'ons meisje zou wachten' tot mijn eigen hebamme terug was.
En ja, op zaterdag 27 oktober belde mijn hebamme (Yvonne) om 12 uur om te vragen hoe het was. Ze was eerder dan gepland die ochtend al heel vroeg thuis gekomen, omdat het die dag zou gaan stormen. Na het telefoontje om 2 uur begon het wat te rommelen in mijn buik. Ik zei tegen mijn man dat het die dag weleens zou kunnen gebeuren. Om 3 uur belde mijn man zijn ouders, dat ze, als ze wilden al wel onze kant op konden komen (ze rijden er zo’n 4 á 5 uur over). Ze zouden op onze kinderen passen.
En ja hoor, onder het avondeten om 6 uur, begon het. Mijn hebamme Yvonne had zojuist gebeld, en ik gaf aan dat ik regelmatig harde buiken had, maar dat het nog geen pijnlijke weeën waren. Direct daarna begonnen de echte weeën. Ik zat nog even bij mijn man en kinderen aan tafel, maar gaf toen toch aan dat ik liever op bed ging liggen. En dat deed ik tot 7 uur. Toen had ik behoefte aan een warme douche. Ik passeerde nog net mijn man die zijn best deed om de kinderen rustig, maar toch met enige aansporing snel naar bed te krijgen. Een half uur stond ik onder de douche en kon ik de weeën goed opvangen met een straalkachel op mijn rug en een hete sproeier op mijn buik. En in plaats van diep uitademen, wat helpt om de pijn van de weeën te verzachten, begon ik Bijbelteksten te zingen. Ik kon niet meer goed denken, waardoor het veelal dezelfde Bijbeltekst was die ik zong. Ik merkte dat zingen hetzelfde effect had als lang uitademen, dat gebeurd namelijk vanzelf wanneer je zingt. En het had niet alleen hetzelfde effect, het had een veel groter effect, het versterkte mijn geest en mijn geloof in God. Het was psalm 86 die voortdurend in mijn gedachten was en die ik dan ook heel vaak gezongen heb.
‘O Heere, neem mijn gebed ter ore. Sla acht op mijn luide smekingen. Ten dage mijner benauwdheid, roep ik U aan want Gij antwoord mij.’
Na een half uur hield ik het staand niet meer uit. Ik ging zitten op een badkrukje. Mijn man kwam om half 8 bij me. Hij had de kinderen in bed en Yvonne gebeld dat het serieus was. Die gaf aan direct te komen. Half 8 was precies het moment dat ik m’n man nodig had. Hij wikkelde nog een kussen in een vuilniszak om achter mijn rug en hoofd te stoppen. Reikte mij regelmatig water aan om te drinken. Zorgde voor warmte van de straalkachel op de juiste hoogte met zitten en zette zich uiteindelijk schrap voor handje drukken tijdens de heftigste weeën. Wat een zegen hoe hij er in alle rust bij was en beschikbaar was. En de kinderen waren stil.
Om 8 uur hoorde ik het belletje van de voordeur, waardoor ik wist dat Yvonne binnen was. Ze wenkte naar Geertjan, mijn man, dat zij direct naar de woonkamer ging om spullen klaar te zetten. Na 10 minuten wilde ik uit bad, ik wilde op de bank gaan liggen, voelde me zo moe. We wachtten nog een wee af en toen liepen we naar de woonkamer. Maar daar bij de deur kwam er zo’n sterke wee, dat ik dacht: ze komt! Ik reikte Yvonne de hand, die in de woonkamer nog de spullen aan het klaar zetten was, en wees gelijk naar de baarkruk. We liepen daarheen, ik zakte op de kruk, nog één wee, en daar was ze! Geertjan had geen tijd gekregen om achter me te gaan zitten. Hij stond naast me. Ik had z’n hand vast en was scheef op de kruk gezakt. Ik had geen krachten meer om recht te gaan zitten. Deze houding zorgde voor een zeer voorspoedige uitdrijving, zonder inscheuren, maar ook voor een verrekte spier in m’n nek, waar ik nog dagen last van heb gehad. Ach, dat was maar een bijzaak. Ze wás er! En zeer voorspoedig! Yvonne was 15 minuten binnen, had nog geen controle gedaan of iets, maar mocht gelijk ons meisje opvangen. Wat was dat een heerlijk moment op de bank. We moeste nog een uur op de placenta wachten, maar dat deerde niet. We hadden alle tijd. Yvonne vroeg nog om een bolletje wol om een mooi draadje te vlechten om de navelstreng af te binden. En zo stonden Geertjan en Yvonne samen een draadje te vlechten terwijl Jerusha aan de borst lag...
Wat een genade van God. Thuis. Slapende kinderen. Nog geen 2,5 uur. Een gedeelte zingend onder de douche. En een gezonde dochter van 4100 gram. Zwaarder dan alle andere kinderen terwijl er zorgen waren tijdens de zwangerschap dat ze niet voldoende groeide. En dan nog de genade toegift dat Jerusha in het weekend is geboren, waardoor onze oudste dochter vrij was van school. We konden het op deze manier als gezin beleven, waar we specifiek om gebeden hadden. Alle ouders zullen dat intense intieme moment op het netvlies hebben waarbij de brusjes voor het eerst hun broertje of zusje zien. Wat een sereen moment...
Alle eer aan God! De Schepper en Gever van dit nieuwe Leven! Wat de toekomst brenge moge, ons geleid des Heeren hand! Moedig slaan wij dus onz’ ogen naar het onbekende land.
