Ik ben gek op goede boeken, artikelen, en oneliners die gaan over thema’s rond Bijbels vrouw zijn, neem bijvoorbeeld ‘Vrouw naar Gods hart’ van Elisabeth George die moet echt iedere vrouw gelezen hebben. Nu moet ik ook eerlijk toegeven dat ik tijdens het lezen van ‘De waarheid maakt vrij’ van Nancy deMoss bij tijden de neiging moest bedwingen het boek tegen de muur te gooien, niet gedaan overigens want goede boeken schuren. Misschien is het daarom ook wel een erg ‘goed’ boek. Goede boeken laten mij inzien wat het plan van God is voor de vrouw in plaats van wat mijn plannen zijn. Niet cultuurgebonden, niet gebonden aan tijd maar het plan dat vanaf de Schepping is bedacht door onze Schepper. Tal van dit soort boeken heb ik onder tranen, luid klinkende Amens en al foto nemend, delend onder zussen, gelezen. Je kunt dus zeggen, ik heb redelijk wat onderricht ontvangen.
Ik ben dan ook zeer dankbaar voor al die Godvrezende zusters die met de Heere wandelen en bereid zijn geweest om als een ‘Titus 2 vrouw’ kennis en ervaring uit de Schrift met mij te delen. De principes zijn helder, de theorie onomstotelijk. In prachtige volzinnen en handzame lijstjes kan ik je vertellen hoe je nu zo’n vrouw kunt zijn. Om maar een lijstje te noemen die je vast kent.
Het zogenaamde ‘prioriteitenlijstje’ gaat als volgt: God, man, kinderen, kerk, rest. Ik ben de tel kwijtgeraakt zo vaak is deze lijst het onderwerp van gesprek geweest de achterliggende jaren en omdat ik het feitelijk allemaal zo goed weet of beter gezegd denk te weten, kwam ik tot een zeer pijnlijke ontdekking. – You don’t practice what you preach – Je leeft niet wat je preekt.
Auw...! In zo’n pijnlijke ontdekking ligt altijd een paradox, ontdekking steekt, snijd, doet pijn maar tegelijkertijd werkt het louterend en laat het zien dat ik zonder genade en zonder de werking van Gods Geest met een hoofd vol kennis niet automatisch wandel op de weg die God voor mij heeft bestemd. Dus het zuivert mijn hart en mijn leven en doet me afhankelijk zijn van Hem, die mij vrijgekocht heeft van mijn zinloze levenswandel en mij wil leiden op de rechte weg. Ontdekking maakt ook kwetsbaar en klein, wil Hij, die grote en ontzagwekkende God investeren in mij? Wil Zijn liefde mij vormen en veranderen. Wauw… Wat een liefde dat Hij me niet laat aanmodderen maar ingrijpt….
Na een doorsnee dag: opstaan, rennen, vliegen en weer doorgaan, of beter gezegd een aantal weken leven in een hoge versnelling wil mijn hoofd na een lange dag met afsluitend een afspraak op school maar één ding en dat is heel warm douchen en slapen… Slapen, slapen is fijn, en mijn bed is mijn beste vriend. Iedere vrouw zal hier amen op kunnen zeggen. Als ik mijn kussen ruik ben ik al bijna vertrokken. Dan zie ik hem zitten, de man waar ik zielsveel van houd, zijn haar begint wat grijs te worden, en hij krijgt wat diepere lijnen in zijn gezicht. Ik vind hem prachtig, nog mooier dan toen we
elkaar voor het eerst zagen. We hebben samen een verleden vol hoogte en dieptepunten en al die 12 jaren maakt dat onze levens met elkaar verweven zijn.
Hij heeft op mij gewacht, die trouwe lieverd. Hij zit rechtop in bed en wacht op mij. Mijn hoofd is vol, zijn hoofd is leeg. Het is een man hé, gewoon alles afsluitend waar je mee bezig bent en rustig naar het volgende vakje, pizzapunt of hoe je het ook noemt. Mijn spaghetti hoofd is allesbehalve leeg. Mijn gedachten gaan als een pingpongbal in een doos, van een appgesprek met een zuster, naar iemand die ik sprak op het schoolplein, een stuk dat ik ergens las, de wasmand die eindeloos was spuugt, het draaiboek wat ik moet maken voor een bruiloft, de oudercommissie op school, en dat ik glad vergeten ben om die ene preek nog te kijken voor de Bijbelstudie.
Mijn hoofd wil slapen, mijn liefdevolle man wil graag tijd samen en – weer – wijs ik hem af. Het is niet de eerste keer in de afgelopen maanden. Herkenbaar? Vast wel. Ik ben gewoon moe. Uit. Vele maanden heb ik mijn gedrag met deze zelfgerichte gedachten goedgepraat.
We raken verwikkeld in lang en voor mijn vlees ernstig pijnlijk, confronterend gesprek. Hij ziet mij de achterliggende maanden opstaan, rennen, vliegen en weer doorgaan voor de hele wereld om mij heen. Alles kan voor alles en iedereen, maar waar is hij, mijn man in dit Martha-verhaal? Ik heb hem over het hoofd gezien, ik heb met al mijn goede werken het beste nagelaten. Ik heb de plank faliekant misgeslagen en dat terwijl ik het allemaal zo goed dacht te weten. Het overbekende prioriteitenlijstje op zijn kop. Doordat ik de Bijbelse prioriteiten niet uitgeleefd heb is mijn agenda een chaotische verzameling geworden van afspraak op afspraak, gelegen of ongelegen. Het resultaat van al mijn praktisch geestelijk marathonlopen is een Mariënne die geen ruimte meer in haar hoofd heeft voor intimiteit met haar man. Gevolg? Er ontstaat ruis op de lijn, de verbinding met elkaar verzwakt, de communicatie neemt af en iedere vorm van intimiteit laat te wensen over. Het gaat zo ontzettend subtiel en snel, echt als onze tegenstander ergens gelukkig van wordt dan is het om te stoken in het huwelijk.
Inmiddels stond hij, mijn man, op de zijlijn te zwaaien met zijn armen van joehoe, zie je mij nog staan? Waar is onze tijd samen? Ik verlang naar tijd met jou. Ik heb hem gewoon laten staan zwaaien een geruime tijd. Hoe kon ik zo verblind zijn! Wat dacht ik toch uitermate geestelijk bezig te zijn met al mijn goede werkjes. Niets bleek minder waar. Althans niet in deze versnelling en volgorde.
De hoogste roeping van de vrouw is allereerst haar man. Hij is na de Heere mijn hoogste prioriteit. De persoon die mijn meeste aandacht en prioriteit verdient. Loopt dit anders, dan weet ik inmiddels dat ik niet de weg bewandel die de Heere van mij vraagt. Efeze 2 vers 10 staat immers: ‘Want wij zijn Zijn maaksel, geschapen in Christus Jezus om goede werken te doen, die God van tevoren bereid heeft, opdat wij daarin zouden wandelen.’ Laat dat nu juist mijn verlangen zijn, wandelen in Zijn wegen. Een door genade diepgeworteld verlangen. Dit verlangen wordt meer dan me lief is overschreeuwd door 1001 afspraken die mijn aandacht en tijd afsnoepen van wat werkelijk Gods plan is voor mij vandaag. Vaak zie ik teveel nood om mij heen, wil ik te veel opvangen, helpen, problemen oplossen. Allemaal op zichzelf goede deugdzame dingen. Wat is het dan belangrijk dat ik al deze dingen leer plaatsen in de juiste volgorde, want dat is gehoorzaamheid aan het perfecte plan van God. Hij heeft zelf het huwelijk bedacht. Zal een liefdevolle Vader niet vele malen beter weten wat goed is voor mij dan mijn verstandelijk redeneren? Ik weet niet hoe het jou vergaat in het wandelen op Zijn wegen…? Ik vind het vaak bar lastig. Mijn vlees roept vaak iets heel anders dan de vastberaden onveranderlijke woorden die ik vind in mijn opengeslagen Bijbel. Ongehoorzaamheid aan dit perfecte plan van God heeft me overigens nog nooit iets positiefs opgeleverd. Sterker nog, het opent een poort naar nog vele andere zonden die mij van God en van mijn man afhouden. God is goed, Zijn plan is goed, volgen we Hem in nederige gehoorzaamheid, dan zal Zijn vrede die het verstand te boven gaat ons hart keer op keer binnensijpelen. Het zal een heerlijke vreugdevolle uitwerking geven in huis én daarbuiten! Wat uiteindelijk zal bijdragen aan het grote doel, de eer en verheerlijking van Zijn grote en heerlijke Naam.
Mariënne Stam
Reactie plaatsen
Reacties