Krijg je wel eens feedback van je kinderen?
Nou, hier gebeurt het dus. Vrij nieuw. En ik moet eerlijk bekennen; het voelt pijnlijk en onwennig. Maar joh, wat kunnen dat hemelstraaltjes zijn! Ik omarm het!
Vandaag, onder het tandenpoetsen. En ik weet het, ik heb wel eens het commentaar gekregen dat ik de lat hoog leg voor mijn kinderen. Waarop ik dan denk: de hoogte van die lat heb ík niet bepaald. Maar dat even terzijde.
Mijn 9-jarige dochter vroeg me even te stoppen met poetsen. En toen zei ze:
‘Mama, ik weet niet of ik het mag zeggen, maar ik denk dat ik te weinig complimentjes krijg. Want als ik die krijg word ik vrolijk, en als ik vrolijk ben gehoorzaam ik sneller..’
Bam. Mijn vleselijke reactie? ‘joh, ik heb vandaag nog tegen je gezegd dat je …, enne….”
Gelukkig was ik díe de baas. In plaats daarvan zei ik: ‘O écht? Ja, ik geloof inderdaad wel dat dat zo werkt, meisje, ik zal proberen eraan te denken’.
Die woorden zijn niet van mij. Dat ben ik niet. Ik? Ik zou mijzelf verdedigen, omdat ik vind dat ik m’n best doe, en haar heus wel complimentjes geef..
Het was niet de eerste keer. Die eerste keer, een paar dagen daarvoor, dat ze zo open en vertrouwelijk durfde zeggen wat ze van me nodig heeft; die vond ik pittiger. Onder de vaat. ‘Mama, als ik soms bij u kom om te vertellen hoe ik me voel, maakt u het erger’. Au. Tranen welden op. Dát is niet wat ik wil!
‘Echt waar, Heer? Mijn intenties zijn er toch op gericht om haar te leiden en te vormen? Wát ik maak ik dan erger?!’ Stil zijn, luister naar haar, voel ik in mijn hart, en ik dwing mijn verstand te stoppen met denken. Ik voel pijn.
Misschien moet ik eerst laten merken dat ik haar begrijp, dat ik snap dat ze ergens mee worstelt, dat het logisch is hoe ze zich voelt. Dit heb ik te vaak overgeslagen, dringt tot me door.
Als er emoties zijn is er nog geen plek voor Bijbelse waarheden.
De volgende dag zeg ik dit tegen haar (‘lieverd, ik denk dat ik weet wat je nodig hebt; ik moet vaker ‘ik begrijp je, ik snap het’ tegen je zeggen’), en als antwoord knikt ze hardgrondig en dankbaar. Wat een wonderlijk gebeuren. Het is zover: ik krijg onderwijs van mijn dochter..
Geschreven door Deborah Panjaer
Reactie plaatsen
Reacties